เนื่องจากในสังคมทหารหรือนักรบของไทยมีความเชื่อในเรื่องวิชาคุณไสยเวทย์อยู่เป็นอันมาก จึงทำให้กองทัพไทยยุคจารีตนั้นมีการจัดตั้งกองกำลังพิเศษขึ้นมาเหล่าหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเรียกขานว่า “กองพระอาจารย์”
กองกำลังพระอาจารย์นี้จะเป็นกองกำลังที่คัดมาแต่นักรบที่มีวิชาอาคมแก่กล้าและมีความกล้าหาญเป็นพิเศษเท่านั้นครับ หรือจะเรียกว่าเป็น “กองกำลังจอมขมังเวทย์” ก็ว่าได้ โดยหน้าที่ของพวกเขาเองก็เหมือนกับพวกกองทะลวงฟันหรือกองแซงคือเป็นกองกำลังสนับสนุนให้กับกองทัพหน้า แต่สิ่งที่พวกเขาแตกต่างจากกองทะลวงฟันและกองแซงก็คือ กองกำลังนี้มีคนอยู่น้อยมากครับ ทั้งกองอาจจะมีไม่กี่สิบกี่ร้อยนายเท่านั้น หากแต่เพราะความกล้าหาญและความชำนาญในวิชาคาถาอาคมนี้ พวกเขาจึงมีทั้งขวัญกำลังใจและฝีมือการรบที่สูงมาก ซึ่งพวกเขาจะได้ลงสู่สนามรบก็ต่อเมื่อแนวหน้าเริ่มจะรวนเรและกำลังจะเพลี่ยงพล้ำเสียทีแก่ข้าศึกแล้ว ผู้เป็นแม่ทัพจึงจะมีคำสั่งให้พวกเขาลงสู่สนามรบเพื่อสร้างความกำลังใจให้กับเหล่าทหารในทัพนั้นเองล่ะครับ
อย่างไรก็ตาม ครั้นเมื่อถึงช่วงปลายกรุงศรีอยุทธยาและยุคกรุงธนบุรีแล้ว ราชสำนักก็ไม่ใคร่อยากจะใช้งานกองกำลังนี้ซักเท่าไหร่หรอกครับ เพราะมีปัญหาง่ายๆคือ “ไม่ค่อยจะขลัง” สมชื่อนั้นเอง แต่ราชสำนักก็ยังคงจำเป็นต้องใช้กองกำลังเหล่านี้ในการสงครามเสมอมา ก็เพื่อเป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้กับเหล่าทหารในกองทัพต่อไปนั้นแล…
ที่มา – อ.ปริญญา สัญญะเดช
ภาพ – ภาพถ่ายจิตรกรรมฝาผนังจากพระที่นั่งพุทไธสวรรย์ ณ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร (วังหน้า)
